PNF „prioproceptywne torowanie nerwowo-mięśniowe”

torowanie nerwowo-proprioceptywne , jest uznawane za  terapię zajęciową i fizykoterapię zainicjowaną jako rehabilitację pacjentów z paraliżem. Jest to często połączenie pasywnego rozciągania i izometrii skurczów. W 1980, elementy PNF zaczęły być wykorzystywane przez terapeutów sportowych. PNF wykorzystywane jest jako uzupełnienie codziennego rozciągania i jest stosowane do uzyskiwania szybkich efektów w zakresie ruchu, pomagając sportowcom zwiększyć wydajność. Stosowanie metody PNF poprawia biomechanikę, zmniejsza zmęczenie i pomaga zapobiegać urazom. PNF jest praktykowane przez kręgarzy, terapeutów fizycznych, terapeutów zawodowych, masażystów, trenerów sportowych i innych.

PNF został spopularyzowany przez fizjologa Charlesa Sherringtona jako wzór, w którym przy maksymalnym skurczu mięśnia pojawiało się promieniowanie, które wymagało wspomagania w postaci dodatkowej elastyczności mięśnia. Na tej podstawie, Herman Kabat, neurofizjolog, rozpoczęła badania w poszukiwaniu naturalnych wzorców ruchu dla rehabilitacji mięśni pacjentów z polio.
Pod koniec 1970 PNF stretching zaczął być używany przez sportowców i inne osoby zdrowe w celu zwiększenia elastyczności i zasięgu ruchu. Zasady dotyczące skurczu mięśni są powszechnie wykorzystywane przy stosowaniu technik PNF.

Hold-Relax Agonist: najbardziej znane. Może być stosowany do mocnego wydłużania mięśni i zwiększa bierny zakres ruchu.

Hold-Relax antagonista: technika bardzo podobna do "hold-relax agonist". Jest wykorzystywana gdy agonista jest zbyt słaby, aby pracować prawidłowo.

Bounce Hold-Relax-Swing/Hold-Relax: Są to podobne techniki do hold-relax i CRAC. Zaczynają się od biernego rozciągania przez terapeutę, a następnie przejście do skurczu izometrycznego. Jest to ryzykowne i jest z powodzeniem stosowany wyłącznie przez osoby, którym udało się osiągnąć wysoki poziom kontroli nad swoim odruchem rozciągania mięśni. Ten sposób rozciągania powinien  być używany tylko przez sportowców przed ogromnym wysiłkiem ruchowym.

Rythmic Initiation: PNF opracowany, aby pomóc pacjentom z parkinsonizmem w  przezwyciężeniu sztywności. Terapeuta zazwyczaj rozpoczyna od ruchu z wykorzystaniem pasywnego zakresu ruchu pacjenta, a następnie przechodzi do terapii aktywnej.
Rythmic Stabilization: PNF izometrii przemiennej - do umocnienia stabilizacji tułowia, biodra i obręczy barkowej. Dzięki tej technice, pacjent  dźwiga ciężary w  pozycji prawidłowej przy manualnym oporze  stosowanym przez terapeutę.

Terapia metodą PNF ma bardzo rozległe zastosowanie, najczęściej wykorzystywana jest w usprawnianiu następujących jednostek klinicznych:

- uszkodzenie centralnego oraz obwodowego układu nerwowego – udar mózgu, stwardnienie rozsiane, stwardnienie zanikowe boczne, choroba Parkinsona, powikłania w przebiegu „rwy ramiennej” oraz kulszowej i wiele innych,

- problemy ortopedyczne – zwyrodnienia, urazy, wady postawy, skoliozy, stany pooperacyjne.